Liebe Leser*innen,
Wenn die Tage kürzer werden, der Duft von Tannengrün und Gebäck in der Luft liegt und wir ein wenig langsamer werden, ist es Zeit für Worte, die von Herzen kommen – und am besten in der Sprache, die uns seit Generationen begleitet. Plattdeutsch ist mehr als ein Dialekt: Es ist Heimat, Erinnerung und ein warmes Lächeln zwischen den Zeilen. Mit dieser weihnachtlichen Kolumne lädt Uli Gröhn dazu ein, innezuhalten, zu schmunzeln und sich an das zu erinnern, was Weihnachten ausmacht: Nähe, Gemeinschaft und Geschichten, die man gern weitererzählt. Seine plattdeutschen Gedanken bringen genau das auf den Punkt – bodenständig, ehrlich und mit einem Augenzwinkern.
Von Ihnen liebe Leser*innen möchten wir, von WiB-Online, wissen: Würden Sie sich wünschen, dass künftig regelmäßig eine plattdeutsche Kolumne online bei WiB-Online erscheint?
Wir freuen uns auf Ihre Meinung und nun viel Spass mit dem „Lütte Jesus“ 😉
Ihre Redaktion WiB-Online
Wörüm de lütte Jesus smustergrienen müsst.
Na, un denn weren ja Josef un siene Maria ünnerwegns na Bethlehem. Do schulln se sik melln un seggen, dat se vun David afstammen wörrn. Herodes wull dat heele Volk tellen. – Weet wi ja all tohoop. Un ok de wiedere Geschicht, de weer so vun uns´ Herrgott so plant west, nipp so as wi dat in jedeen Johr wedder hören doot. – Jo, ok dat de Anfang in een ganz klöterigen un schrapeligen Stall wesen schull. So kreeg dat ok de Erzengel Gabriel to weten. Un Gabriel fünn dat gor nich goot: Wat? De Söhn vun uns´ Herrgott schull in een schietigen Kaven to Welt kamen? – Nee, dor kunn he blots schüttkoppen. Wat kunn he doon? He kunn ja nu nich uns´ Herrgott in de Mööt gahn. He wull de Saak heemlich un achterüm ´n beten afswäken.
– So flöög he op de Eer un ornt an:
1. De Wind schull nich so dull weihen!
2. De Wulken schulln ehrn Regen bi sik beholen!
3. Dat Licht in de Lantücht schull nich to grell lüchten, warmet Licht schull se geven!
4. All de lütten Deerten, Miekers, Spinnen, Müüs un Rotten müssen rut ut den Stall!
5. De Oss un de Esel dörften blieven. Den dicken Ossen harr he nich rutkriegen kunnt, un den Esel kunnen Josef un Maria ja noch bruken för ehr Flucht.
Un so wörr dat makt. Allns püük un fein un rein. – Blots een Deert harrn se översehn: Een lütten Floh seet ünnen in de Krüff. Den harr Gabriel nich sehn, man, wat hett een Erzengel ok mit Flöhn to doon, de hett he eenfach nich op de Reken. So! Un as nu dat Wunner trech weer un de lütte Jesus leeg in sien Krüff, dor weren all de annern Engel rein ut de Tüüt: Se flogen üm de
Krüff üm un rüm un zippelsn un tröcken de Halmens un Spieren torecht, dormit ok blots uns Jesus nich piekt wörr. Un bi dat ganze Ruscheln wörr de Floh waak. He wull keen Arger
kriegen un fix rut ut de Krüff. He krabbelst hoch na dat Ohr vun dat Jesuskind un fluuster em in´t Ohr: „Deit mi Leed, dat ik hier störn do, man laat ik di glieks in Roh: Ik spring vun dien Ohr op den Ossen sien Ohr, vun dor op den Esel sien Ohr, un denn hau ik af. Hool man blots still!“ Dat Jesuskind keek un dat seeg so ut, as wörr he nickkoppen. Na! Un as denn de Floh an Ohr vun Jesus togang weer, dor kunn he sik man doch nich torüchholen: He beet em un söög sik noch gau ´n beten Bloot. Göttlichs Bloot. Dat wörr he ja so bald nich wedder kriegen.
Dor vertröck Jesus sien Snuut. Maria keek em grad an un seeg to Josef: „Kiek mal Josef! Uns´ Söhn is wiet to! He kann al smustergrienen!“
Gastbeitrg von Uli Gröhn (Nach H. Waggerl)
Beitragsfoto: Pixabay
Drucke diesen Beitrag
